NAUCZANIE ZINTEGROWANE – TRADYCJA I WSPÓŁCZESNOŚĆ

Анотація

Współcześnie realizowane założenia dydaktyczne w nauczaniu początkowym stanowią
pochodną dawnych poszukiwań metodycznych, takich jak nauka o rzeczach i nauczanie łączne,
jako teorii i praktyki poprzedzających aktualnie zastosowane rozwiązania w edukacji
wczesnoszkolnej. Nie ma też wątpliwości co do tego, że wszelkie nowe koncepcje, propozycje były
wynikiem sprzeciwu wobec metody scholastycznej i tradycyjnego systemu klasowo – lekcyjnego ze
sztywnym podziałem treści na przedmioty nauczania, a materiału rzeczowego na jednostki
lekcyjne. Taki układ organizacyjny nie sprzyjał rozwojowi zaciekawienia poznawczego dzieci i
uniemożliwiał doskonalenie ich osobowości. Na temat naturalnego spontanicznego rozwoju
dziecka, mobilizowania go do aktywności pisał już Jan Amos Komeński (1592 – 1679). W tym
miejscu należy powołać się zwłaszcza na dwie jego książki: „Świat zmysłowy w obrazach” (1658) i
„Wielka dydaktyka” (1657), dzięki którym ich autor stał się nie tylko pionierem nauczania
poglądowego, ale również wskazał na potrzebę i możliwości przebudowy pracy dydaktycznej i
działalności wychowawczej w szkołach elementarnych. Jeżeli Komeński, który w swojej
sensualistycznej teorii poznania rozróżniający trzy rodzaje podmiotów nauczania: naukę, sztukę i
języki [1], a więc nie rzeczy, lecz obrazy rzeczy, czyli ilustracje uczynił podstawą poznania
zmysłowego, to jego następcy zaproponowali bliski kontakt ucznia z otaczającą go rzeczywistością,
stanowiącą bezpośrednie źródło poznania świata rzeczy i zjawisk.