KATEGORIA POTENCJALNOŚCI W PEDEUTOLOGII

Анотація

Wskazane w tytule artykułu zagadnienie
ma wyraźne odniesienie do dynamicznego ujmowania
kategorii potencjalności, ponieważ nauczyciel nie ma
przed sobą zamkniętych perspektyw zawodowych, zaś
zdecydowanie więcej możliwości robienia czegoś o
własnej mocy. Oczywiście, inną sprawą jest mówienie o
istniejących szansach czy kompetencjach, a zupełnie inną
zaangażowanie w ich odkrywanie i wykorzystywanie, co
czyni je trwałymi i przekonującymi. Kwestią wymagającą
rozpatrzenia jest też niedostrzeganie ich, narzekanie, a w
konsekwencji pozbawianie pracy zawodowej kolorytu
rozwoju. Może przecież mieć wielorakie odniesienia, jak
choćby aspiracje naukowe, opracowywanie programów
autorskich nauczania czy poszukiwanie nowych metod
kształcenia wraz z ich wdrażaniem albo też związanych z
zauważalnym działaniem innowacyjnym. Niestety, ta
kategoria może też być nieuświadomiona, ponieważ
kwestia rozwoju ma też charakter zadaniowy i formalny, a
tym samym pozbawiony właśnie gotowości jego
wewnętrznego tworzenia, wynikającego z przekonania, że
być nauczycielem to znaczy ciągle odkrywać nowe
horyzonty uprawianej profesji, ale też rzeczywistości,
która jest przecież dla niej ciągle nowymi formami
dydaktycznymi, wychowawczymi i samokształceniowymi.
Wówczas potencjalność jako kategoria ontologiczna i
wykorzystywana tym samym w pedeutologii może być dla
nauczyciela właśnie podstawą jego działania rozumianego
jako ciągle ulepszanego dla odniesień osobowych i
tworzącego zaproszenie do zastanowienia się nad
własnym stosunkiem do rzeczywistości. Właśnie
współczesnej edukacji jest niezwykle potrzebna
potencjalność nauczycieli, aby tworzyć mapy rozumienia
zaangażowania, współpracy, kultury czy demokracji. Jest
więc potrzeba mówienia nie tylko o potencjalności, ale
również o jej dynamice i otwartości w kontekście
przemian edukacyjnych.